Ciemna strona komórki: wtyczki, kable i ja
Kiedyś kolekcjonowało się znaczki albo monety. Dzisiaj fani numizmatyki przerzucają się na zbieranie kabli i wtyczek. Niekoniecznie z własnej woli. Przez ostatnie pół roku 4 razy zmieniałam telefon i tyle samo ładowarkę. Jak tak dalej pójdzie to za rok będę miała zaliczone wszystkie standardy jakie istnieją.
Kiedyś kolekcjonowało się znaczki albo monety. Dzisiaj fani numizmatyki przerzucają się na zbieranie kabli i wtyczek. Niekoniecznie z własnej woli. Przez ostatnie pół roku 4 razy zmieniałam telefon i tyle samo ładowarkę. Jak tak dalej pójdzie to za rok będę miała zaliczone wszystkie standardy jakie istnieją.
Czy ktoś może mi w logiczny sposób uzasadnić jak to jest, że w świecie komputerów udaje się rozpowszechnić jeden standard wtyczki (USB), że producenci nowoczesnych telewizorów zgadzają się na podobną jednolitość (HDMI), że nawet fabryki włókiennicze szyją poszewki w jednakowych rozmiarach (może poza IKEĄ, która zawsze musi być taaaka wyyyjątkoooowa), a twórcy komórek nadal forsują swoje „idealne" pomysły?
Ja rozumiem, że projektanci chociażby Nokii czują się sentymentalnie związanie ze swoimi wtyczkami. Ma to pewnie jakieś falliczne konotacje, a te dla facetów są zawsze trudne do odrzucenia. Ale na BOGA! Jest mini USB, jest micro USB, sprawdza się znakomicie... po co kombinować?! Dlaczego jadąc samochodem muszę się martwić tym, że moja Nokia E51 ma inną wtyczkę niż odbiornik GPS, a ten z kolei różni się od iPoda? Do diaska! W samochodzie mam tylko jedno wejście na zapalniczkę! Czego wy ode mnie wymagacie? Żebym kupiła jakiś rozgałęziacz? A może od razu listwę na 50 wejść po dwa na każdego producenta?
Te wszystkie kable od ładowarek walające się w moich szufladach mają jednak jeden plus. Gdy doprowadzą mnie do załamania nerwowego, przynajmniej będę miała się na czym powiesić...
Źródło: Wikimedia
