Były synonimem luksusu. Te komórki to prawdziwe relikwie lat 2000.

Zanim smartfony z dotykowymi ekranami zdominowały rynek, producenci kombinowali na różne sposoby, by wyróżnić się w tłumie. Sporą popularnością cieszyły się projekty komórek tworzone we współpracy z luksusowymi markami. Dziś to już tylko relikty przeszłości, ale dzięki nim możemy zobaczyć, jak mocno zmieniła się branża na przestrzeni lat.

Cofnijmy zegarki do początku XXI wieku. Wtedy jeszcze nikt nie słyszał o iPhonie, a prym na rynku telefonów komórkowych wiodły takie marki jak Nokia czy Motorola. Oczywiście już wtedy miały konkurencję w postaci LG czy cieszącego się dziś ogromną popularnością Samsunga. Były to czasy, w których zobaczyliśmy również pierwsze komórki z aparatem czy dotykowym ekranem. Jednak prawdziwym wyznacznikiem luksusu były telefony stworzone we współpracy z domami mody takimi jak Prada, Versace, Giorgio Armani czy Dolce&Gabbana.

W ciągu ostatnich lat telefony ponownie zaczęły być kojarzone z modą, ale jako akcesoria. Jednak przed ponad dwudziestoma laty, same w sobie były produktami drogich marek naznaczone wymownymi logotypami. A zatem, aby przypomnieć sobie zupełnie inne status quo, oto pięć najbardziej niedorzecznych połączeń między modą a telefonem komórkowym, które mogły powstać tylko w latach 2000.

W czasach przed erą Kardashianek, Kimora Lee Simmons była wspaniałą modelką, bizneswoman, filantropką i projektantką mody. Marka Baby Phat Simmons – wprowadzona na rynek w 1999 roku – była jedną z najbardziej udanych marek odzieży damskiej prowadzonych przez celebrytki. Nie dziwi więc, że Simmons w 2004 roku współpracowała z Motorolą przy tworzeniu olśniewającego modelu popularnej już słuchawki i833 – z prawdziwymi 0,4 karatowymi diamentami. W wydanym wówczas komunikacie prasowym Simmons powiedziała: "Zaprojektowałam ten telefon dla kobiet, które tak jak ja kochają różowy kolor, kochają diamenty i chcą się wyróżniać w modzie". Różowa komórka kosztowała 699 dolarów.

Pozłacana Motorola Razr firmy Dolce & Gabbana kosztowała 1 100 dol. i została wydana w 2005 roku. Komórka z klapką jest dziś śmiesznie niedorzeczna i wygląda, jakby została dotknięta przez samego Midasa. Wyprodukowano tylko 1000 sztuk, które były dostępne wyłącznie w butikach D&G. Do każdego telefonu dołączony był preinstalowany klip wideo ilustrujący 20 lat historii D&G – a więc w zasadzie reklama.

Prada LG pojawił się w maju 2007 roku i był pierwszym na świecie telefonem z pojemnościowym ekranem dotykowym i w zasadzie stanowił wzór dla iPhone'a firmy Apple, który pojawił się na rynku kilka miesięcy później. Oprócz srebrnego logo "Prada", nie jest tak naprawdę jasne, w jaki sposób słuchawka różniła się od innych telefonów LG. Niemniej jednak, były to lata 2000 i przedrostek "designerski" przeważał nad zaletami jakichkolwiek znaczących wysiłków w zakresie wzornictwa. LG Prada sprzedała się w liczbie ponad 1 miliona sztuk za 777 dol. każda, a w następnym roku pojawił się kolejny model z wysuwaną klawiaturą QWERTY.

Nokia 8800 już w 2007 roku była uważana za telefon luksusowy – miała wysokiej klasy mechanizm suwakowy na łożyskach kulkowych i dzwonki skomponowane przez wpływowego artystę nagrywającego Briana Eno. Wszystko, czego można było wtedy chcieć od telefonu komórkowego. Następnie pojawiła się wersja wykonana we współpracy z firmą Versace, której obudowę zanurzono w 18-karatowym złocie, a na jej przedniej części umieszczono laserowo wypaloną głowę Meduzy Versace. Za tak "oryginalny" telefon trzeba było zapłacić 2 049 dolarów.

Zapowiedziany na pokazie Armaniego w 2007 roku telefon Samsung x Armani z klapką był kontynuacją linii "telefonów wielkości karty kredytowej" firmy, wyposażonych w aparat fotograficzny o rozdzielczości trzech megapikseli i haptyczne sprzężenie zwrotne. Komórka kosztowała 1 100 dolarów. W oświadczeniu Armaniego z 2007 roku czytamy: "W równym stopniu wyrażamy swoje osobiste zdanie za pomocą telefonów komórkowych, które nosimy, telewizorów, które mamy w naszych salonach, jak i butów, torebek, które nosimy, czy wyposażenia wnętrz, które wybieramy".

Konrad Siwik, dziennikarz Komókomanii